Van de macro’s die ik in mijn tuin maakte, de paarden in IJsland,
is het weer tijd om een oudere serie verder te zetten…
Het eerste deel van deze Keukenhof serie kan je hier (her)lezen.
In deel 1 heb ik je verteld van de talrijke regen buien,
die we onderweg naar het Keukenhof passeerden…
Dit tweede deel gaat vooral over piepkleine druppeltjes die
overal overbleven na een paar uren van regen…
De grijze lucht werkt nu als een enorme diffuzer,
wat voor macro fotografie buiten echt wel ideaal is.
Een felle zon loodrecht boven je hoofd,
dat is het meest lelijke licht dat je kan hebben. 🤔
Alles is dan flets, contrastloos, harde dichtgelopen schaduwen
en uitgebeten hooglichten maken je foto’s echt lelijk.
Lang leve de grijze regenwolken dus 😇
Bij macro fotografie werk ik het liefst bij een wijd open diafragma,
van f2,8 tot f5,6 , heel soms tot f8.
Bij een groot diafragma (klein f getal) krijg je een heerlijk zachte
en niet-storende achtergrond.
Een weetje: Hoe groter de sensor, hoe zachter de achtergrond…
Maar dit alles is een persoonlijke smaak…
Sommige fotografen voelen zich goed bij f11 en meer…
Zoals ik al zei, het is gewoon een kwestie van persoonlijke smaak & gevoel 🤠
Schoonheid en sierlijkheid ontmoeten in een langzaam naar beneden glijden druppeltje…
Maar 1 ding is zeker: De universele zwaartekracht wet is én blijft onverbiddelijk !
Hoe kunstig mooi ze ook kan zijn 🙃
De kleine mosjes die ons uitdaagden…
Ze groeien op een oude gemetste muur van zeker 2 meter hoog !
Dat is minstens 20 cm boven mijn hoofd … Damned ! 😶
Bij deze foto’s heb ik echt alles uit mijn kast van ervaring moeten halen
om toonbare foto’s te maken.
Dmv focus peaking kon ik op het gekanteld kleine schermpje op de
achterwand van de camera, het scherpte punt min of meer bepalen.
Dit alles terwijl ik wankel op mijn tippen of op een stuk steen stond…
Er zijn dan ook een meerderheid van deze foto’s naar het Walhalla der
digitale foto’s gestuurd,
maar het handvol gelukte foto’s wil ik jullie niet onthouden 😎
Het eerste min of meer scherp mosje mét waterdruppeltje … 🤩
Hoe zwaarder de uitdaging is…
Hoe liever ik ervoor ga !
Deze mosjes kon ik onmogelijk allemaal scherp voor de lens krijgen,
omdat ze allemaal op een andere diepte afstand groeien.
Je zou dat kunnen oplossen dmv Focus Stacking,
maar probeer dat maar eens te doen als je de camera tegen de muur
moet duwen en klemmen, terwijl te zelf op je tippen staat te wankelen 😋
De aan(vol)houder wint…
Beetje bij beetje kwam ik bij betere resultaten…
Mijn foto kameraad is een stuk groter dan ik, en had hier veel minder moeite mee…
Op de een of andere manier was het me gelukt om hoger te komen…
een paar platte stenen gaan ‘lenen’ bij een tuiniers onderhoud hoekje
gaven me 20 tot 30cm hoogte winst !
(nadien heb ik alles netjes terug gezet hoor)
Wat een klein beetje verschil in hoogte kan doen hé ? 😉
Als je eenmaal op dreef komt…
nu ja, dan ga je gewoon door hé ? 🤗
Het piepkleine wereld van de waterdruppeltjes die blijven hangen door
de oppervlakte spanning in het water zal altijd een uitdaging blijven voor mij 🧐
Magie voelen & ontdekken, zo voelt dit soort van macro fotografie soms aan 😎
Hoe je het ook draait of keert…
De wereld die je ziet doorheen een regen of condens druppeltje,
zal steeds onze wereld ondersteboven geprojecteerd zijn…
Natuurwetten zijn misschien echt wel de enige overgebleven
zekerheden in ons leven van vandaag …
Een grijze regenwolk maakte even een eind aan dit mooie mosjes-druppeltjes licht…
Het volgend logje in deze reeks borduurt zeker verder op andere druppeltjes vormen
én betere licht omstandigheden… Maar dat is voor een volgende 📷 keer 😁
‘k hoop dat je genoten hebt van dit tweede Keukenhof 2022 logje !
Er komen zeker nog meerdere 📷 logjes over dit bloemen paradijs hoor
Opmerkingen of commentaren zijn zoals steeds welkom 🤠
Alvast een dikke merci voor je commentaar 🤗
Salukes, en graag tot weerzien in mijn volgend logje…
Over hoe of wat de inhoud van mijn volgend logje zal gaan….
Nu ja, dat zien we dan wel weer hé 😉
Vriendelijke groetjes,
Dirk
Fotografie als een rode draad door mijn leven 