We zijn terug in Normandië, Étretat.
’t is reeds dag 5 van onze vakantie daar !
De meteo had ons een droge én een mooie zonsondergang beloofd…
En zeg nu zelf, als je op vakantie bent aan zee,
dan wil je daar echt wel een zonsondergang meemaken hé 😎
Die avond stonden we boven op de krijt rots,
mét links een uitzicht op het stadje Étretat
en rechts de oneindige oceaan…
Een tiental fotografen maakten zich klaar,
voor het komende avondlicht spektakel 😉
Er stond een stijve bries,
de zeemeeuwen kwamen héél even even tot rust…
Een zalig momentje met de 100/400mm lens…
tussen mij én de speurende zeemeeuw !
Enkele seconden later vloog de vogel weg,
de avondzon tegemoet…
zwevend over de onmetelijke oceaan
Even moest ik hier denken aan Prologue van Neil Diamond,
een machtig film verhaal over Jonathan Livingston, de zeemeeuw…
Een film die ik meermaals gaan zien ben toen 🙂
De warme zee zon
overspoelt de kleine kerk
wordt God nu wakker ?
Teergeliefde bezoeker,
Ik kan je verzekeren…
Als je daar boven op die immense krijtrotsen staat,
en je ziet dat geweldig mooi gouden licht over de zee…
Dàt doet iets met je hoor 
Het stadje Étretat in de warme avondzon.
De zilte geur van de zee…
Het zacht kabbelen en ruisen van de zeegolven
Het nooit aflatende geluid van de zeevogels…
Dàt…
Dat was kiekebisj gevoel 😀
De avond ontwaakt
als de zon gouden aaitjes
streelt over de zee
Het avondlicht kan enorm veranderen
in een minimum van tijd !
Van warm rood naar een diep gouden gloed…
Ik stond erbij,
én genoot ervan 😎
De ‘olifantslurf’, nu gehuld in warme avondkleuren,
Het kiezel strand is weer helemaal onderwater…
door de getijden stroming, bestuurt door onze maan.
Zalige momentjes hoor 😉
Volgende keer als ik hier nog eens kom,
neem ik mijn gitaar mee…
om lekker riedeltjes te improviseren in het zalige avondlicht
Dat lijkt me de max 😎
Deze foto is echt per toeval tot stand gekomen…
Door het gebrek aan licht, ik wil de iso niet te veel omhoog schroeven
(om de digitale ruis tegen te gaan),
had ik de sluitertijd op 1/10ste seconde gezet.
Natuurlijk stond de camera dan op een statief !
In die 1/10 seconde is een zeevogel erin geslaagd,
om in mijn foto op te duiken 🙂
De wetten van het toeval… i love it 😀
In het avondlicht
zie ik de Japanse vlag
aan de horizon
om dit logje af te sluiten…
Het kleine vissers kerkje, helaas afgesloten die dag.
Het was bijna donker, maar hier heb ik een opname gemaakt
van 2 seconden (natuurlijk op statief !). (f16, iso100)
Dit moment was wat fotografen bedoelen met het blauwe uurtje
De laatste restjes licht, gevangen met digitale technologie !
Fotografie is zalig hé ? 😉
Et voila, we zijn weer aan het eind van dit logje gekomen.
‘k hoop dat je genoten hebt van mijn fotografie
én de nederige haiku woordjes van eigen kweek.
Opmerkingen of commentaren zijn steeds welkom 
.
Alvast bedankt voor je reactie, die waardeer ik ten zeerste 
Salukes, en graag tot ziens in ’t volgende blogje…
We zien nog wel over welk onderwerp we het dan gaan hebben hé 
Groetjes, Dirk
