Zelfs in de winter is de Nationale Plantentuin van Meise open. Natuurlijk zal je daar geen zomerse bloemen of lentebloeiers zien, maar in de tropische serres kan je als fotograaf veel fotopret beleven 🤗 En voor die pret doen we het tenslotte Begin februari 2023 was het overwegend grijs en regenachtig. In de serres was er daardoor niet echt veel licht… Je kan de ISO omhoog jagen om snellere sluitertijden te krijgen, maar dan heb je kans op digitale foto ruis en andere onplezierige dingen die je wil vermijden. Daarom gebruikte ik een flitser met een softboxje errond om zachter licht te krijgen. De flitser staat niet op de camera, maar hield ik in mijn hand of klemde die met een gorillapod ergens aan een of andere tak of paaltje. De flitser werd gestuurd via een draadloze controller. De flitser zelf staat op manuele stand, zodat ik zelf de controle heb over de flitslicht sterkte. Baai de wee… ik werk nooit met TTL op een flitser… TTL = de A van automaat… daar heb ik een hekel aan.
De ingang van de woestijn planten serre … Talloze slingerplanten woekeren over de wandelpaden… (Deze foto is zonder flitser gemaakt) Hier voelde ik dat de natuur altijd het laatste woord zal hebben… en dat de mensheid moet beseffen dat we anders moeten gaan leven…
Cactussen zijn echte overlevers ! Ze hebben een manier gevonden om het minieme dauw water in de woestijnen op te slaan, om zo de verzengende woestijn hitte te weerstaan !
Een diagonale compositie…
Deze cactus (zo’n 30cm hoog) bestaat uit 5 “platen” die ster gewijs groeien. Elke ‘plaat’ heeft een héél venijnige stekel rand !
Een tropisch plantje dat op 2 februari al in bloei stond. Uit die kleine, groene knopjes groeien lange rode “”stengeltjes”, met op de uiteinden een of ander donker gekleurd knopje. De naam van deze (plant, bloem ?) heb ik niet gevonden…
In het zelfde rode stekelig plantje trok een beweging mijn aandacht… Tussen de rode stekeltjes zag ik tientallen piepkleine mieren ! Volgens mij zijn dit faraomieren. Deze beestjes zijn ongeveer 0,2cm lang.
Een ander rode draadjes plantje… Hier zie je beter hoe de mieren in en op dit plantje leven.
Stilleven van een verdord takje…
Nieuw groen begint met mondjesmaat te groeien in de woestijn serre.
Cactussen kunnen de meest rare vormen aannemen ! Deze cactus plant voelt als een keihard, opgerold droog blad, met een blauw/zwarte stekelrand. Overlevings evolutie kan de meest rare vormen aannemen !
Salukes, en graag tot weerzien in mijn volgend foto logje… Over hoe of wat de inhoud van dat volgend logje zal gaan ? …. Nu ja, dat weet ik nu nog niet. We zien dat wel als het zover is hé ? 😊
De Roest foto’s van vandaag heb ik verleden week geshoot in het dorpje waar ik woon. Namelijk in Sint Maartens Bodegem (Deel gemeente van Dilbeek). Ons kleine dorpje is op sommige vlakken blijven ‘steken’ in de mallemolen van de vooruitgang. Het landelijke, het volkse karakter van ons dorpje (voor zolang het nog zal duren…) maakt dat het hier nog goed is om te leven.
Leuke roest fotografie schoonheid moet je meestal niet te ver gaan zoeken… Je vind roestige schoonheid meestal vlak naast je eigen deur 😃 Deze ‘Beugem’ roest route o pen ik met een oude ijzeren poort, die al minstens 33 jaar uitwendig onaangeroerd heeft bestaan… Deze roestige locatie heb ik meer dan 30 jaar, te voet gepasseerd, om de trein richting Brussel te nemen voor mijn werk. In al die jaren heb ik dikwijls plannen gemaakt om deze poort te fotograferen, maar er kwam altijd wel iets tussen… Verleden week heb ik uiteindelijk de koe bij de horens genomen ! 🤠 Het regende niet, dat is al een reden om te gaan wandelen !
De camera is mijn eerste spiegelloze camera ooit : De Fuji X100. Een 12,3 mp APS-C camera met een vaste f/2 lens van 23mm (FF formaat = 35mm) en de eerste hybride zoeker. Deze (nu !) oldtimer heb ik in oktober 2010 gekocht om vooral straatfotografie te doen en het toestel staat nog steeds zijn mannetje op vlak met wat ik ervan verlang 👍
Dé ijzeren poort (op 100meter van het NMBS station)… Groen, grijs en lichtblauwe verf is zichtbaar in de afbladderende verflagen waar het eroderende roest de bovenhand krijgt…
In deze camera zit een “macro” stand, die je toelaat om vanaf 50cm een detail opname scherp te fotograferen. Deze macro impressie van roestig, verweerde verf, én mos structuren vind ik de moeite waard !
Je kan altijd nog wat dichterbij komen, om de details van een paar tientallen jaren roest te ontdekken !
Op ongeveer 30cm afstand (op de macro stand) kon ik deze details in de verf én de roest structuur zichtbaar maken ! In deze ‘roest’ foto meen ik een soort van papegaai te zien 🙃
Hopelijk heb je genoten van mijn Roest op Zondag foto’s ? Opmerkingen, reacties zijn zoals steeds welkom ! Alvast een dikke merci voor je reactie 👍 Tot ziens in mijn volgend logje 😎
We zijn weer terug in het wonderbare geothermische gebied van Hveravellir. De camera is nog steeds de Fuji XH1 , de lens is de Fuji X 80mm f2,8 macro. Bij sommige foto’s had ik de Raynox DCR 250 achromaat voorzetlens gebruikt, waardoor ik nog dichterbij dan 1:1 kon geraken. (intussen heb ik ontdekt dat ik met een tussenring van 16mm met die zelfde lens tot een 1,27:1 macro vergroting kan komen…). Nog wat korter dus 🙃 In dit IJsland logje ga ik uit goede gewoonte verder waar ik met het vorige IJsland logje was gestopt. (Baai de wee… Het vorige IJsland logje kan je hier (her)lezen.)
Normaal gezien fotografeer je in IJsland met een groothoek lens, om de grootsheid van het land te “vangen”. Maar in het geothermische gebied van Hveravellir heb ik juist het omgekeerde gedaan ! Mijn bedoeling was heel eenvoudig : De grootsheid van het niet altijd voor het blote oog zichtbare kleine macro wereldje in IJsland op te zoeken én net dat wondere kleine wereldje te fotograferen. Ik wou ook geen exacte afbeeldingen van die werkelijkheid maken… Als je een macro lens mét gevoel gebruikt… dan kan je als het ware schilderen met je lens. Het gevoel van kinderlijke verwondering bij het zien én ontdekken van dit kleine IJsland macro wereldje… Dát gevoel wil ik weergeven in mijn foto’s 🤠
Naast de kleine gracht met zwavelhoudend water ‘groeit’ een chemische troep. De kleuren van deze zwavel verbindingen vind ik prachtig !
Als je deze foto’s ziet, dan denk je meteen aan een landschap… Niet is minder waar hoor ! Wat je hier ziet is al bij al 30 bij 20cm groot… De piepkleine golfjes die je links en rechts opmerkt, worden veroorzaakt door de immer aanhoudende trillingen die veroorzaakt worden door de geisers en vulkanische activiteit.
Het betoverende landschap in dit kleine wereldje… Dat ik die middag alleen een macro lens mee had, heb ik me geen seconde beklaagd 😎 Dankzij de macro lens kon ik foto’s maken die je zelden of nooit van IJsland gepubliceerd ziet !
Zwavel verbindingen kunnen de meest rare vormen aannemen ! Deze sponsachtige laag die boven stromend zwavelwater ‘groeit’ is iets dat uit een andere wereld lijkt te komen ! De oppervlakte hier is ongeveer 10 bij 10cm…
Een beetje verder, waar er terug groene algen slierten mee dansen op de beweging van het zwavelhoudend water… Het oppervlak is ongeveer 20x15cm…
Zelfde plaats als bij de vorige foto… Alleen ben ik hier heel dichtbij gekomen. De afstand tussen de algenslierten en de lens was ongeveer 30cm. Het oppervlak is ongeveer 15x10cm…
Weer dezelfde kijkhoek als bij de vorige foto… De afstand tussen de algenslierten en de lens is ongeveer 20cm… Hier was ik maximaal dichtbij gekomen, want meer dichterbij stelt de lens zelfs niet meer scherp ! Het oppervlak is ongeveer 8x8cm… (De macro verhouding is nog altijd 1:1) Heb ik hier de technische grenzen van de macro lens bereikt ?? Het waarom van de Neen zie je in de volgende foto 😋
Maar toch kon ik gelukkig nog wat meer dichtbij komen ! 😃 Hiervoor had ik de Raynox 250 voorzetlens gebruikt, waardoor ik nu een 1,27:1 macro verhouding heb ! De afstand tussen lens en onderwerp is +- 8cm. Het gefotografeerd oppervlak is ongeveer 5x5cm… Geef toe, met een klassieke breedhoek lens had ik deze buitenaards aanvoelende schoonheid nooit ontdekt 😋🤗 Deze fotoshoot was dan ook een aaneenschakeling van YESS gevoel 🙃
Terug naar de macro lens zonder Raynox 250 voorzetfilter… De eeuwenoude, voortdurend aangroeiende zwavelwater inwerking, heeft het landschap een zodanig unieke vorm gegeven, dat je je eigen ogen niet meer gelooft ! Het oppervlakte van deze scheikundige zwaveltroep foto is 20x30cm…
Om dit logje voor vandaag af te sluiten… Op een gegeven moment kwam een zwak zonnetje nog eens piepen ! 🌞 Het licht veranderde natuurlijk direct ! In dit landschap van versteende zwavel laagjes in de meest ongelooflijke vormen en kleuren kon ik me als fotograaf maximaal uitleven ! Maar die foto’s zijn voor een volgend logje 😎
Et voila, we zijn weer aan het eind van een IJsland 2019 logje (editie 50 reeds !) gekomen. ‘k hoop dat je genoten hebt van mijn IJsland indrukken, nabeschouwingen & overpeinzingen over de ongelooflijk mooie natuur in het ongelooflijk wonderbare Hveravellir !! Alvast een dikke merci voor je bezoekje én reeds ferm bedankt voor je reactie !
Salukes en graag tot weerzien in mijn volgend(e) logje(s)…
We zien dan wel weer over welk onderwerp we het dan gaan hebben hé
Nederland blijft me verbazen ! Een fietsvakantie in Nederland is altijd wat nieuwe dingen ontdekken… Soms kom je dan dingen tegen, die je echt niet voor mogelijk houd !
Zoals een verzameling raar uitziende metalen beelden. De beelden voelen aan als een kruis bestuiving tussen onmogelijke insecten, buitenaardse wezens en fantasy figuren. Laat dan alle beelden dan nog eens prachtig beroest zijn… en het Roest thema voor vandaag is weer een feit ! (De foto’s dateren uit 2013 en zijn geshoot met mijn oude Canon Powershot G11)
Als je zo’n kanjers ziet opduiken naast de weg, dan neem je daar toch rustig de tijd voor hé ? Deze lieve roestige knapperd is ongeveer 2,5m hoog !
In deze ruige beelden zit een ontembare schoonheid verweven vind ik. Het voelt op een vreemde manier ietwat oosters aan, van de andere kant voelen de rondingen eerder organisch aan. Het is moeilijk om er een definitie op te plakken vind ik… Maar dat alle beelden lekker kunstig zijn… dat vond mijn vrouw ook 😊
Als je de beelden uit verschillende hoeken gaat bekijken, dan voel je soms invloeden van grote kevers… Een vliegende hert bijvoorbeeld deed me hieraan denken ! Ook de manier hoe deze beelden zijn gemaakt vond ik héél interessant. Er is laswerk, smeedwerk, klinknagel werk, metaal plooiwerk, enz gebruikt om deze prachtige structuren leven in de blazen !
Een detail foto van héél nabij, toont heel mooi hoe deze metalen reuzen zijn opgebouwd… Per beeld zijn er letterlijk honderden afzonderlijke stukken metaal gebruikt om het beeld te maken. Elk stuk metaal is op voorhand in de juiste vorm gesmeed. Je kan al raden wat voor enorm werk dit is geweest ! De verschillende kleuren die je ziet in het metaal, zijn het resultaat van het verhitten van dat metaal (in een smidsvuur of met een halogeen gasbrander, tot het ijzer een bepaalde kleur krijgt en dan direct dat metaal afkoelen in héél warme olie. (dit noemt men ‘temperen’ en ‘fixeren’) Wat me ook opviel is dat deze beelden enorm veel vlijmscherpe hoeken en uitstekels hebben… Voor spelende kinderen (én onoplettende ouders) kan dit gevaarlijk zijn…
Hopelijk heb je genoten van mijn Roest op Zondag foto’s ? Opmerkingen, reacties zijn zoals steeds welkom ! Alvast een dikke merci voor je reactie 👍 Tot ziens in mijn volgend logje 😎
Voelen jullie ook die eerste lentekriebeltjes ?? 🌞 Het gevoel dat de lente eindelijk is begonnen ! 🙃 Dat moment dat de eerste voorjaarsbloeiers hun kopjes aarzelend boven de grond laten groeien… Dat eerste bloemekes moment vind ik elk jaar weer opnieuw zalig om te beleven ! Nu ja, het kan zeker nog lelijk spoken, vriezen, sneeuwen, regenen, enz … maar als de eerste sneeuwklokjes groeien… Dan is de winter (wat mij betreft) min of meer achter de rug 🤠
De locatie (overstroming gebied in Dilbeek SMB) waar ik vroeger de sneeuwklokjes ging fotograferen, is nu niet meer toegankelijk… Heel het gebied is omheind, daar grazen nu Schotse Highlander koeien… (met van die enorme horens !) Als je die ruige beesten ziet lopen, dan heb je geen zin meer om over de prikkeldraad te kruipen om de sneeuwklokjes te zoeken… Maar gelukkig heb ik in Wambeek een klein bosje gevonden, waar de sneeuwklokjes nog volop kunnen groeien …
De camera is de Sony A7r2 , de lens is de mechanische 100mm f/2,8 2:1 Laowa lens. Over de lens zonnekap heb ik een doorzichtig plastiek zakje laten wapperen, om zo een onvoorspelbare onscherpte te verkrijgen in de buitenranden van de foto. Er is géén statief gebruikt ! De focus is voor elke foto bepaald dmv Focus Peaking. Omdat ik het scherm van de camera kan kantelen, is het heel simpel om Focus Peaking te gebruiken. Vroeger moest ik plat op mijn buik gaan liggen om de sneeuwklokjes te fotograferen… Nu moet ik me alleen bukken 😎 Focus Peaking is een prachtige uitvinding !
Het doorzichtig plastic zakje, dat over de zonnekap “waaiert” zorgt voor een ‘dromerig’ gevoel vind ik. Je moet er alleen voor zorgen dat het centrum van je lens min of meer onbedekt blijft.
Het grote diafragma (hier f/2.8) zorgt voor een héél beperkte scherptediepte, waar je als fotograaf een enorme vrijheid hebt om je gevoel in de foto te leggen… Als je macro fotografie benadert als een subjectieve reflectie van de werkelijkheid, dan ben je niet goed bezig… Als je als macro fotograaf op zoek gaat naar de ziel der dingen… én daarvoor de enorme mogelijkheden die een macro lens je geeft bewust gaat gebruiken… dan ga je een fantastische reis tegemoet 🤗👍
Spelen met het aanwezige licht, maar zeker ook gebruik maken van de omgeving… Een rustige achtergrond is onontbeerlijk bij macro fotografie.
Deze foto is gemaakt bij volle namiddag zonlicht ! Om overbelichting te voorkomen én het geheel wat te onder belichten, heb ik gewoon een 1-punt-licht meting gedaan op het witte bloemetje. De camera gaat er vanuit dat er gemiddeld 16% grijs zit in een foto… Als je de camera zijn licht laat meten op dat wit bloemeke, dan zal de camera het geheel onderbelichten, om toch aan zijn 16% gemiddelde grijswaarde te komen. Op deze manier kan je je camera serieus nijg in het ootje nemen, en toch leuke foto’s nemen in een overbelichte omgeving 🙂
Bij deze foto heb ik scherpgesteld op de onderste bloemekes (die het dichts bij mij staan). Door de grote hoeveelheid sneeuwklokjes die wat verderop openbloeien probeerde ik zo een ruimtelijk gevoel van afstand te maken.
Er groeien daar een paar duizend sneeuwklokjes in dat bosje… Maar toch is elk bloemeke een wereld apart in mijn ogen 🙂 Wie het kleine niet eert… je kent de rest wel 🌼
De achtergrond bij dit soort fotografie is héél belangrijk… Wat dorre takjes, bruine, oranjerood stukken boomstam, die juist uit de scherpte van de focus vallen kunnen de achtergrond van je foto laten ‘leven’ !
Wat experimenten met je kijkhoek kan ook leuke momentjes opleveren 🙂 Hier heb ik het plastieken zakje wat verder over de zonnekap laten “wapperen”. In de achtergrond zie je terug dat als willekeurige wazige lijntjes 🙃 Schilderen met je lens, weet je wel 😊
Om dit ‘Lente Prikje’ logje voor vandaag af te sluiten… Hier heb ik wat extra ‘gespeeld’ met het doorzichtig plastic zakje dat ik over de zonnekap had vastmaakt met een elastiekje. Je ziet hier in de achtergrond compleet willekeurige, maar altijd wazige strepen én patronen verschijnen… Om de achtergrond wat ‘warmer’ te maken, heb ik gewoon de witbalans op ‘schaduwen’ gezet 🙂
Ik hoop dat je genoten hebt van dit eerste “Lente Prik” logje ! Er komen nog meer logjes over deze zalige sneeuwklokjes… Opmerkingen of commentaren zijn zoals steeds welkom. Alvast een dikke merci voor je commentaar ! 👍
Salukes, en graag tot weerzien in mijn volgend logje… Over hoe of wat de inhoud van dat volgend logje zal gaan ? …. Nu ja, dat weet ik nu nog niet…
In het Winterprik logje van vandaag, ga ik verder waar ik in het vorige Winterprik logje was geëindigd. De camera die ik gebruikte is nog steeds dezelfde… De Canon 70D met de Canon 100mm f/2,8 macro lens. Tijdstip van deze fotoshoot is 13 januari 2023. Ik had gehoopt op nog wat vriesdagen, zodat ik mijn nieuwe, kantelbare & héél flexibele statief-kop kon uittesten op ijskristallen, maar in de 2 nachten dat het sindsdien onder nul was, is het flinterdunne ijslaagje bij het eerste zonlicht verdwenen… Er zijn geen winters meer… 🤔☹
Piepkleine ijs naaldjes ‘groeien’ aan de grassprietjes…
Met behulp van de Raynox 250 voorzetlens, kan ik op een 2:1 macro verhouding komen. Op deze micro macro schaal kan je wat min of meer onzichtbaar is voor ons menselijk oog, duidelijk zichtbaar maken op je foto. Het wondere macro wereldje van de ijskristallen !
Tijd om de velden in te trekken… (die vind je bij ons nog genoeg 😋) Prikkeldraad als spietser van weerloze herfstblaadjes…
Weide afsluitingen allerlei zijn soms ook fotogeniek vind ik ! De reparaties van de boer zijn haast kinderlijk kunstig 🤠
Omdat de metalen draden niet altijd evenwijdig lopen, moet je het diafragma meer dichtknijpen (hier op f/5,6) om wat grotere scherptediepte te krijgen. Op die manier is heel de omheining min of meer scherp. Maar een grotere f waarde, betekent ook dat de zachtheid in de achtergrond voor een groot stuk verdwenen is… Fotografie is altijd hier wat nemen, en daar wat laten vallen…
De witte ijskristal randen op gevallen herfstblaadjes… Het is net als bloemsuiker op een taartje, vind je niet ? 🍰😋
Soms kunnen herfstkleuren “raar” overkomen… Hier zag ik een ‘gezicht’ in, een dikke, kromme neus en twee donkerblauwe ogen… (f/6,3 om de scherpte in de ‘kromme neus’ te behouden)
Een herfstblaadje dat het vertikt om op de grond te vallen ! Ik vind ze altijd héél fotogeniek. Om de achtergrond ‘flou’ te maken, heb ik het diafragma maximaal opengedraaid op f/2,8. Natuurlijk betaal ik dat onscherpe, zachte achtergrond voordeel met een verlies aan scherptediepte… Zoals ik al zei, hier ergens bovenaan: Fotografie is altijd wat nemen én tegelijk iets anders laten vallen…
Je kan natuurlijk speciale technieken gebruiken om een zachte achtergrond én tegelijk heel het herfstblad retescherp te krijgen. Focus stacking is zo’n techniek. Maar die techniek kon ik die dag niet gebruiken omdat er teveel wind was… Als het blaadje een halve cm beweegt of ronddraait… dan kan je focus stacking zeker vergeten. Een tweede “nadeel” van focus stacking… : Je steekt er aardig wat tijd in om een eindresultaat te zien. Reken toch op een klein half uurtje extra post bewerking… Maar als de omstandigheden goed zijn, dan kan je met deze techniek héél mooie resultaten boeken 👍
Hetzelfde grote f/2,8 diafragma als in de vorige foto… Als fotograaf moet je altijd zoeken naar een toffe, evenwichtige compositie. Het onderwerp is een scheefgezakte netel. Hier had ik de kijkhoek zodanig schuin gehouden zodat de stengel onder de blaadjes was ‘verstopt’. Door deze kijkhoek te gebruiken, lijkt het wel of dit netelplantje lijkt te zweven in de foto 😎 De zacht oranje/groene achtergrond is gewoon de rand van een gracht, waar een hoop herfstblaadjes zijn bijeen gewaaid. Zien en niet zomaar kijken… dat is héél belangrijk ! Dat ga ik nog dikwijls herhalen hoor 😊
Qua onderwerp laat ik graag mijn fantasie de vrije loop. Drie berijpte boomblaadjes … Daar zie ik een mythisch ijs draakje in 😊
Om dit Winterprik logje voor vandaag te eindigen… De heel vroege herfst bleef maar duren en de winter wil hier maar niet komen…
Hier heb ik heel bewust de focus in het midden van de foto gezet, om je (mijn teergeliefde bezoeker), het gevoel te geven, dat je in deze foto stapt 😉
Salukes, en graag tot weerzien in mijn volgend foto logje… Over hoe of wat de inhoud van dat volgend logje zal gaan ? …. Nu ja, dat weet ik nu nog niet. We zien dat wel als het zover is hé ? 😊
We zijn terug in het wonderbare geothermisch gebied van Hveravellir. De camera is nog steeds de Fuji XH1 , de lens is de Fuji X 80mm f2,8 macro. Bij sommige foto’s had ik de Raynox DCR 250 achromaat voorzetlens gebruikt, waardoor ik dichterbij dan 1:1 kon geraken. (intussen heb ik ontdekt dat ik met een tussenring van 16mm met die lens tot een 1,27:1 macro vergroting kan komen…). In dit logje ga ik zoals gewoonte verder waar ik met het vorige IJsland logje was gestopt. (Baai de weey… Het vorige IJsland logje kan je hier (her)lezen.)
In IJsland zie je enorm veel fotografen (Hoe zou dat komen hé ? 😎) Meestal is het landschap fotografie, selfies voor de jongere generatie, maar macro fotografie , daar hoor of zie je daar bijna niets van. Ik was het ook al wat gewoon om spectaculaire landschappen, enorme watervallen, ongelooflijke kleuren in het landschap , enz lekker te fotograferen met een breedhoek lens en allerlei filters. Maar het geothermisch landschap in Hveravellir vroeg er gewoon om met een macro lens verkend te worden ! Daarom was ik heel gelukkig dat ik mijn macro lens bij me had ! 👍 Veel mensen bekeken me héél raar toen ik daar soms min of meer op mijn buik lag om dat wonderbare geothermisch landschap van héél dichtbij te fotograferen.
In mijn blogje heb ik al dikwijls gezegd dat de wereld, gezien door een macrolens, er helemaal anders uitziet dan dat we gewoon zijn. Neem gerust van me aan dat het macro wereldje in een geothermisch gebied je wildste dromen overtreft 😋😊
De locatie is nog steeds in de omgeving van de kleine gracht, waar zwavelhoudend water doorheen stroomde… Soms borrelt er kokendheet water doorheen het kleine grachtje… (geothermisch gebied wil zeggen dat vulkanen een grote rol spelen in dit gebied) Het is uitermate boeiend om dit gebeuren te fotograferen 📷👍 Maar natuurlijk moet je altijd je gezond verstand blijven gebruiken, om geen ongeluk te krijgen met dit zuur, kokend zwavel water…
(Dat zilver grijze kadertje rond deze foto, is een ‘action’ die ik enkele jaren geleden geschreven heb in photoshop)
Je zou denken dat dit een landschap is, gezien vanuit een drone… Het is “gewoon” een macro foto van de gracht, een stukje gracht van ongeveer 5×5 cm groot … Het donkerblauw is ‘gewoon’ water dat van onpeilbaar diep in de aarde naar omhoog wordt “geperst” door ontembare vulkanische krachten ! Hoe donkerder het water, hoe dieper de bron… De zwavel afzettingen op de oevers van dit grachtje geven me een waanzinnige kleuren pracht ! In deze geothermische omgeving ruikt alles naar rotte eieren ! (door de zwavel én allerlei scheikundige stoffen uit de vulkanen). Het rare is, dat je deze geur na een paar minuten gewoon wordt 😋 Als je keelpijn hebt… dan ben je er in deze geurige omgeving na een paar uurtjes onderdompeling vanaf 🤠. Heb ik zelf 2x meegemaakt !
De algen in het zwavelhoudend water hebben een middel gevonden om te overleven én om te groeien in dit voor ons dodelijk water. De natuur is wonderlijk hé ? 👍
Bij deze foto zou je ook denken aan een drone foto hé ? Het is natuurlijk weer een macro van ongeveer 5×5 cm groot. Die 5x5cm is het oppervlak van mijn onderwerp hé… Hier heb ik de Raynox DCR 250 voorzetlens gebruikt, zodat ik bijna op een 2:1 verhouding kom. Dwz, dat 1cm² van het onderwerp, op 2cm² geprojecteerd wordt in mijn camera. Op deze manier kan je echt héél minieme details, die voor het blote oog onzichtbaar zijn, zichtbaar maken. 📷👍 Maar… als je op dit micro-macro vlak werkt, dan is een statief broodnodig ! Anders krijg je onscherpe,wazige foto’s ! Werken met een statief kan je in de natuur niet overal ongestraft doen … Maar gelukkig kon het toen wel in IJsland ! 😋👍😎
Ik blijf de Raynox filter nog even gebruiken… Omdat het (giftige) water in de gracht redelijk snel stroomt, zijn de lange algen slierten in het water constant in beweging. Daardoor moet ik bij wat zwakker middag licht een snellere sluitertijd gebruiken om alles scherp te ‘bevriezen’… Daardoor moet de iso wat naar omhoog… ISO 400 , f/5,6 1/300s , EV -0,3
Nog een abstracte macro foto uit deze kleine gracht… Deze foto is nog geen 50cm verder genomen als de vorige foto ! Bij elke foto die ik hier maakte, werd ik me meer en meer bewust, dat kiezen voor een macrolens in deze omgeving toch wel een goed idee was 📷👍😎
De kleuren en complexe vormen in deze vreemde en onaards aanvoelende structuren in die door zwavel en allerlei scheikundige troep gevormde leefomgeving vervelen me nooit ! Steeds weer opnieuw ontdek ik er nieuwe dingen in !
Een macro kan evengoed een portretlens zijn… Als de druk van de vulkaan te groot wordt, dan heeft de aarde een kleine oprisping (“een boerke laten” zeggen ze in het Vlaams 😋)
Het einde van de gracht is min of meer bereikt… Het landschap (nog steeds gezien door de macrolens) wordt anders… De zone die je hier ziet is ongeveer 1 meter breed… In deze zone verdwijnt het water uit de gracht in de grond. Deze zone betreden is natuurlijk verboden ! (tenzij je een zelfmoord terrorist bent natuurlijk … 🥴) De rijkdom van de kleuren : groen, rood, blauw, magenta,geel,omber, enz is echt oogstrelend !
Hier kwam ik aan een ander hoekje van dit uitgestrekt geothermisch gebied ! Het gebied dat ik nu ‘ontdekte’ werd nog mooier én meer onaards aanvoelend dan alles wat ik tot nu toe in IJsland had gezien… Kan dat ?? Oh ja, wees maar gerust hoor ! 😋😎 De breedte van dit landschap is ongeveer 40 tot 50cm… De horizontale én verticale golfjes hier, zijn afkomstig van trillingen uit de ondergrond… Die vulkanen toch hé ? 🤠
Het is echt wel een wondere wereld die we gaan ontdekken ! Dat alles en nog veel meer zie je wel in mijn volgende IJsland logjes !
Et voila, we zijn weer aan het eind van een IJsland 2019 logje (editie 49 reeds !) gekomen. ‘k hoop dat je genoten hebt van mijn IJsland indrukken, nabeschouwingen & overpeinzingen over de ongelooflijk mooie natuur in het ongelooflijk wonderbare Hveravellir !! Alvast een dikke merci voor je bezoekje én reeds ferm bedankt voor je reactie !
Salukes en graag tot weerzien in mijn volgend(e) logje(s)…
We zien dan wel weer over welk onderwerp we het dan gaan hebben hé
Omdat het nu al een poosje heel triestig , grijs miezerig en koud regenweer is, neem ik je mee naar de lange hete zomer van 2022. We zijn nog steeds in de omgeving van Coo (je kent de waterval van Coo wel hé ? ). Het was toen zo warm (+30°) dat we frisse de koelte van de bossen opzoeken. De camera is nog steeds de Fuji XH1 en de lens is de Fuji Super EBC XF 56mm f1,2 prime lens. In het vorige “Prime lens deel 3” logje heb ik deze lens al uitvoerig besproken…
Dat het op sommige plaatsen héél donker was in de bossen was met deze top lens geen enkel probleem. Het liet me zelfs toe om heel creatief om te gaan met het spaarzaam aanwezige licht. Je zal verder in dit logje wel merken dat je heel veel kan doen met héél weinig 😎
De mogelijkheid om de achtergrond te laten verdwijnen in een zee van bokeh bolletjes is ook mooi meegenomen met deze uitmuntende 56mm prime lens. Het was dus echt genieten !
Een zonnestraaltje dat een gaatje vind in het bladerdek van het bos verlicht heel diffuus een plukje grassen en waterplantjes… In mijn ogen was dit tafereeltje een mooi stilleven, gemaakt door ons moeder Natuur 👍
Zelfs bomen kunnen verliefd zijn… 😎
Een oude, dode tak, omgeven door een zee van bokeh bolletjes ! In het bos werd het meer donkerder naarmate ik er dieper in door drong. (ik had toen een tropen hoedje op, droeg lange mouwen én een lange broek… dit alles om het risico op teken zoveel mogelijk te vermijden !)
Hoe donkerder het werd in die bossen, hoe meer ik kon ‘spelen’ met het weinige licht dat overbleef ! De blaadjes hier op de voorgrond zijn scherp, terwijl de bomen en het loof in de achtergrond, opgebouwd worden uit ontelbare bokeh bolletjes !
Maar in plaats van het bos als een groot geheel te zien, ging ik me meer en meer concentreren op de details in dat bos… Ik kreeg oog voor de bomen in het bos… én de natuur naast die bomen… Een paar zonnestraaltjes belichten heel subtiel deze varen… Hier heb 3 stops licht (EV) geminderd én een sluitertijd van 1/8000s gekozen om overbelichting te voorkomen én om het aanwezige licht mooi te laten overvloeien met de schaduwen.
Spelen met het aanwezige licht en een verdorde varen plant kan heel leuke resultaten opleveren hé ? Eigenlijk is onze natuur één grote foto studio, voor wie dat wil zien natuurlijk 😋
Twee stops licht minderen, 1/4000s sluitertijd, f/1,2 geeft me deze impressie in het bos…
Ongeveer dezelfde foto als de vorige… Hier hebt ik ook twee stops licht geminderd, het diafragma staat ook op f/1,2 … maar de sluitertijd is op 1/500s gezet. Je ziet duidelijk dat deze foto veel klaarder en helderder is dan de vorige. Deze lichtwinst behaal je door simpelweg de sluitertijd wat te verlengen…
Spelen met natuurlijk zonlicht is zalig om te doen ! Het zonlicht was buitengewoon hard, omdat de zon zich loodrecht boven ons bevond. Maar in het bos werd dat harde (én heel lelijk !) zonlicht gefilterd én heerlijk diffuus gemaakt door de ontelbare blaadjes in de bomen 😎 Als fotograaf moet je hiervan maximaal profiteren én genieten 📷👍
Om dit logje voor vandaag af te sluiten… Aan de rand van het bos en naast de vijvers zag ik dit mooi stilleven van “het bijtje en de bloemekes”. Ook hier had ik geluk dat dit geheel nog min of meer in de schaduwen van het bos was gehuld. 1 meter verder scheen de zon ongenadig en maakte het quasi onmogelijk om een mooi belichte foto te maken.
Wat ik in Coo vooral heb geleerd : Met hard (lelijk) zonlicht moet je de schaduwen opzoeken en proberen creatief om te gaan met het licht dat je daar hebt… Maar je kan ook een paraplu, parasol of zo mee nemen, om zo je eigen schaduw te maken als er geen bos of boom in de buurt is…
Ik hoop dat je genoten hebt van dit vierde “Prime Lens” logje ! Er komen zeker nog meer logjes over deze zalige lenzen. Opmerkingen of commentaren zijn zoals steeds welkom. Alvast een dikke merci voor je commentaar ! 👍
Salukes, en graag tot weerzien in mijn volgend logje… Over hoe of wat de inhoud van dat volgend logje zal gaan ? …. Nu ja, dat weet ik nu nog niet…
Als er één constante is in mijn logjes, dan is het de onvoorspelbaarheid van het onderwerp… Daarom ga ik vandaag gewoon verder waar ik in het vorige logje ‘Winterprikje Deel 2‘ geëindigd was … 🙃 Deze regelmaat is hoe dan ook onvoorspelbaar hé ? 😂
Als camera gebruik ik nog steeds mijn oude dinosaurus, de Canon 70D met de Canon 100mm f/2,8 macro lens. Nog steeds heb ik geen statief gebruikt…
Morgen (19/1/2023) geven ze terug vriesweer … Daar ga ik nog eens van profiteren om ijs-foto’s en ijskristal foto’s te maken. Maar dan ga ik wél een statief gebruiken… ! Ondertussen heb ik een oud statief gevonden, waar ik de statiefkop kan laten kantelen. Alle onmogelijke plekken die ik “vroeger” niet kon bereiken met een statief kan ik nu wél bereiken ! Dat belooft véél scherpere foto’s natuurlijk 😋 Ook focus stacking is dan mogelijk als ik mijn macro slede op die gekantelde statiefkop monteer. Meer hierover later !
Als (amateur) fotograaf laat ik me graag eens verleiden, om abstracte foto’s te maken. Abstracte foto’s van gewone, alledaagse voorwerpen. Met een macro lens kan je de wereld op een héél andere manier benaderen dan met een ‘gewone’ lens. Het kleine wereldje van de macro fotografie bied héél wat 📷 mogelijkheden ! 👍
Een oud plastieken doosje, dat dienst doet als tijdelijk afvalpotje voor gft afval is vol regenwater gelopen. Door de -5° temperatuur staat er nu +- 1 cm ijs in dat potje. Ik vond het de moeite waard om dit abstracte wereldje en spetterende kleuren, gemaakt door organisch afval te fotograferen !
Ongeveer hetzelfde beeld, maar hier heb ik wat ‘gefoefeld’ (in RAW) met de witbalans, zodat de foto blauwer (kouder) aanvoelt…
Als ik de Raynox 250 voorzetlens op de macro lens span, dan kan ik nog een heel stuk dichterbij komen. In plaats van 1:1 macro verhouding zit ik nu op 2:1 verhouding. Zou jij nog herkennen wat dit is ? ? 🤠🤔
Op een andere zijkant van het plastieken potje zag ik deze prachtige ijsbloemen groeien. De winter, gezien door een macro lens is best heel leuk vind ik ❄👍
Een klein stukje, bevroren, vuil water, deed me denken aan die fantasie rijke ruimte werelden uit Star Trek ! Beam me up Scotty ! 😋🚀
Terug naar de petieterig kleine ijskristalletjes die overal groeien…
Soms kan je van die piepkleine ijs kristal “naaldjes” zien ‘groeien’… Deze “naaldjes” zijn plus minus 1/2mm lang ! Dankzij de Ranox 250 voorzetlens kan ik op 2:1 macro verhouding geraken. Dit is juist voldoende om deze ‘naaldjes’ in close up te bewonderen én te fotograferen. (met deze naaldjes is iets fundamenteel verkeerd.. zie verder beneden wat er hier verkeerd is 😋🙃)
Het micro-macro wereldje der ijs kristallen is een wereld apart ! Je voelt je als het ware een ontdekkingsreiziger die het onbekende tegemoet gaat ! 🤠🙃
De kleine ijs kristal “naaldjes”… Ze “groeien” normaal gezien van boven naar beneden, maar bij alle ijs kristal “naaldjes” foto’s heb ik de dichterlijke vrijheid genomen om de originele foto gewoon 180° om te draaien ! Er is geen enkele wet die me verplicht om de wereld weer te geven zoals hij in werkelijkheid is hé 😋
Om dit logje voor vandaag af te sluiten : Een oud, verdord plantje in één van onze bloembakken… Dit “stilleven’ vond ik wel iets hebben. De heerlijke onscherpte van een macrolens geeft wat vage magie aan de achtergrond.
Salukes, en graag tot weerzien in mijn volgend foto logje… Over hoe of wat de inhoud van dat volgend logje zal gaan ? …. Nu ja, dat weet ik nu nog niet. We zien dat wel als het zover is hé ? 😎
Ook vandaag blijf ik in de buurt van waar ik woon… Als je een beetje rondwandelt in de boerenbuiten, dan kom je overal schatten van roest tegen 🤠. De foto’s van vandaag zijn van dezelfde serie als het vorige roest logje… én ook van dezelfde dag als deze ijskristal foto’s ! Als het dan nog eens de stenen uit de grond vriest… dan moet je er als fotograaf snel bijzijn om het allemaal vast te leggen op de gevoelige CCD. Voor je het weet zitten we terug te puffen in een volgende lange hete zomer… 🥴
In dit logje zijn we dus nog steeds 13 december 2022… Het was heerlijk koud (ongeveer -6°). Er blies een stevig bijtende noorderwind , maar als je aangepaste winter kleding draagt, dan voel je daar weinig of niets van. En dan mag het voor mijn part tot -30° vriezen 🙃❄
Deze stokoude weidepaal trok mijn aandacht… Veel van de weidepalen in onze streek werden vroeger gemaakt van afgedankte spoorwegbiels (omdat dit hout goedkoop was en voor niet veel anders nog kon dienen). Deze in twee stukken opengebarsten weidepaal werd nog een beetje samen gehouden door een zalig verroeste bout. Deze ruwe schoonheid van roestige aftakeling en verval… bracht me op een leuk idee 💡😎
De bovenstaande foto kan ik zeker gebruiken als bron voor een (ondertussen bekende ?) Speelse Spiegelingen ‘techniek’… Het volstaat om de foto 180 graden te kantelen … (naar links of rechts blijft gelijk) Het canvas (de foto grootte) verdubbel je in de richting waar je de spiegeling wil maken. Dan doe je een horizontale copy spiegeling naar rechts of links (de vrije buitenkant moet bewaard blijven in het eind resultaat) Het eindresultaat kan je nog wat bijschaven in Photoshop, dat is naar keuze (Maar dan moet je wel in RAW werken… in JPG zal je altijd een compressie verlies hebben… )
Hier heb ik simpelweg de vorige (samengestelde spiegeling) foto, 180° gekanteld. Het leuke aan deze “Speelse Spiegelingen” fotografie is dat je met een klein idee kan beginnen zoeken en “opbouwen”… dat ‘opbouwen’ kan resulteren in de creatie van een niet bestaand voorwerp dat op de koop toe nog leuk is om te zien ook 😎 “Iets” vanuit het niets “scheppen”… daar geniet ik altijd met volle teugen van 🎨
Hopelijk heb je genoten van mijn Roest op Zondag foto’s Opmerkingen, reacties zijn zoals steeds welkom ! Alvast een dikke merci voor je reactie 👍
Fotografie als een rode draad door mijn leven 