Winterse Druppeltjes (deel 2)

Van de imposante grootsheid in IJsland,
verkassen we terug eens naar het piepkleine, het ongrijpbare…
het bijna onzichtbare wereldje van de macro fotografie.
Het eerste deel van dit logje publiceerde ik op 10 juni dit jaar…
Alle foto’s zijn nog steeds gemaakt met de Sony A7R2
én de 100% manuele Laowa 100mm f2,8 macro lens.
De fotoshoot locatie is zoals gewoonte…
Onze wilde wintertuin 😁

Mijn zelf in elkaar gelast én zelf gesmeed ijzeren tuinpoort,
heeft duidelijk weer een schuurbeurt én een likje verf nodig ! 😎
Maar ik zag er 2 gezichtjes in…
Links een zoen mondje en rechts een ondeugend snoetje bij de druppel 😋
De gaatjes van de ‘poeprivettekes‘ zijn de oogjes …
“poeprivettekes” zijn blindklinknagels, poprivetten, popnagels in een meer beschaafde taal 😁

Druppeltjes zijn net kleine lensjes…
Een druppeltje vergroot het onderliggende van waar het zich bevind.
Dat is simpele optica en natuurkunde,
maar dat fenomeen blijft me steeds verwonderen !😉

Deze fotoshoot deed ik 14/01/2021, putje winter dus…
Het was mistig en dus redelijk donker buiten…
Om redelijk scherpte foto’s te maken moest ik de iso van 100 naar 640 tot 1600 zetten,
om min of meer aanvaardbare sluitertijden te verkrijgen. Flitsen wou ik niet doen…
De beweging reductie van de Sony camera kan tot 1/10sec redelijk aan.
Bij 0,5 sec openingstijd word het kantje boordje…
Het was dus balanceren op de slappe koord,
maar juist dàt maakt dit soort fotografie nu juist uitdagend om te doen 😋

Als snel ging ik op zoek naar ‘minimalisme’ in mijn foto’s …
Het winters klimop struikgewas langs de schoolmuur (we hebben een school als gebuur)
zorgde voor leuke modellen 😊

Twee piepkleine druppeltjes,
gevangen in piepkleine, losgeraakte wortel takjes van de klimop.
Hier heb ik met de diagonaal én de regel van derden gespeeld
om de compositie in evenwicht te brengen.

In het piepkleine macrowereldje zie je soms dingen,
die je bijna niet kan zien met het blote oog !
Dit druppeltje was hoop en al 0,7mm groot,
er stond een licht briesje zodat heel het klimop struikgewas constant bewoog…
Van de meer dan 20 foto’s die ik ervan heb geshoot vind ik deze foto
de meest aanvaardbare (alhoewel die nog niet scherp genoeg is naar mijn zin !)
Wat ik wil zeggen …. Macro fotografie is zalig om te doen, je verlegd steeds je grenzen
Maar soms moet je keihard ‘werken’ om een min of meer aanvaardbare
foto op te leveren …
En juist dat maakt macro dan ook weer verdomd interessant om te doen 😁😋

Deze druppeltjes zijn echt petieterig klein !
Met het blote oog zijn ze amper zichtbaar…
De uitdaging is er !
En wat een YESS gevoel als je foto scherp is op plaats die je wilt 🤗

Nog een “herkansing” van de foto (hier 2 foto’s terug)…
Het geheel nu bekeken vanonder een “scherpere” hoek.
Nu werk ik in de 2:1 macro verhouding, dat wil zeggen dat de ook scherptediepte
extreem klein word. Omdat er niet veel licht was moest de lens open tot f2,8,
de iso op 1600. Daar kon ik nog juist 1/200s sluitertijd uitpersen 😎
Het voelt echt aan als schilderen met je lens 😋

Een oude én lelijke rozenstruik naast ons huis…
Als je de struik in zijn geheel bekijkt is die indruk inderdaad zo.
maar als je dan in de details gaat kijken,
dan ontmoet je schoonheid, verrassingen, nieuwe levensbronnen …😊
Mooi toch ?

Hetzelfde sneeuwklokje als in mijn vorig (Winterse Druppeljes) logje,
zelfde kijkhoek en zelfde settings,
maar hier kwam toen een streepje extra zonlicht toen de nevels en mist wegdreven !
Licht… meer heeft een fotograaf niet nodig om blij te zijn 🤗

Et voila, we zijn aan het eind van een Winterse Druppeltjes (Deel 2)
macro logje gekomen.
‘k hoop dat je genoten hebt van mijn winterse ‘kijk’ op macro fotografie,
mijn “reis” doorheen het wonderbare & kleine wereldje van piepkleine druppeltjes

Alvast een dikke merci voor je bezoekje én bedankt voor je reactie ! 🤗

Salukes, en graag tot weerzien in mijn volgend(e) logje(s)…

We zien dan wel weer over welk onderwerp we het dan gaan hebben hé ❓

Groetjes, Dirk