Winterse details (Deel 3)

Van de hak op de tak springen, is één van de constanten in mijn blogjes.
Dat zullen vele trouwe bezoekers al wel opgemerkt hebben 😉
Het vorige logje ging vooral over macro, mooi avond licht en bloemen.
Dit logje is weer iets totaal anders en we gaan gewoon verder waar ik
in het vorige ‘Winterse Details deel 2‘ gestopt was.

De camera is nog steeds de Sony RX10 mark 3 met de24/600mm lens.
Hierop heb ik een Nisi close up filter geschroefd, om wat dichterbij
het onderwerp te kunnen komen. Dat deze filter het beeld wat vervormt,
neem ik er graag bij. Het is soms een pluspunt vind ik 😎

De locatie waar deze foto’s zijn genomen is een paar honder meter
verder dan ons huis. Een overstroming gebied, een moeras bosje,
een weide met wat pony’s, veel mooie verweerde oeroude weidepalen, enz
Allemaal interessante dingen om niet alledaagse fotografie te maken 😉

Ga je mee op het foto-wandel tripje ?

——————————————————————–

Een oude, met mos overwoekerde houten weidepaal,
zo verweerd als het maar kan zijn !
Ik vind het een mooi geheel,
vooral omdat het ons toont dat moeder natuur op het einde altijd gelijk krijgt 🙂

Natuur

Alles is eindig
moeder natuur overwint
krijgt het laatste woord

Een echt oude weidepaal,
overdekt met prachtig gekleurde groen/gele mossen,
tientallen barsten en spleten in het hout vertellen me,
dat deze paal niet lang meer zal blijven rechtstaan…
Titel van deze foto: Vergankelijk…

Deze foto is ietwat een buitenreeks geval…
Moest dit met een echte 1:1 macro lens zijn genomen,
dan zou de achtergrond (het gras enzo) heel zacht van kleur én zonder vervelende
details zijn, die alleen de aandacht wegleiden van het onderwerp.
Als je ooit mooie macro’s wil maken met de Sony RX10 én een Nisi close-up filter…
Niet doen, want het is een slechte combinatie, zoals je op de foto kan zien…

Door de onverwachte vervorming van het beeld, veroorzaakt door de Nisi filter,
kan je soms leuke dingen doen, die je niet zou verwachten… 😎
In mijn fantasie zie ik een verweerd bergmassief oprijzen,
diepe kloven en ravijnen maken het onbegaanbaar voor berg beklimmers…

In het vorige logje vertelde ik, dat langs het wandelpad een stuk of wat krulwilgen staan.
De grillig gevormde takken in puur tegenlicht gefotografeerd vond ik fascinerend !
Ik vertelde je ook dat ik met deze foto’s nog een stapje verder zou gaan 😎

Een stapje verder… 😎
Dit is identiek dezelfde foto als de bovenstaande…
Alleen heb ik gewoon de grijswaarden omgedraaid 😉
Herinner je je de negatiefjes van een ontwikkelde fotofilm nog ?
Hier heb ik ook een negatief van de originele foto gemaakt 😎
De mooie gekrulde takken van deze krulwilg
komen zo veel beter tot hun recht vind ik.

Een “speelse spiegeling” bewerking van een gat én een diepe kras
in een oude weidepaal.
Ik zag een soort van struisvogel kop in deze bewerking…

Nog een mooie, verweerde barst in een door mossen begroeide weidepaal…
Soms worden dingen zo verweerd en oud, dat ze een nieuwe schoonheid uitstralen.
Het loont echt de moeite om in de natuur te “zien” en niet zomaar te kijken…

Nog een leuk negatief omzetting experimentje…
Hier groeien de takken van de krulwilg naar boven…

Dit “negatief” resultaat voelt helemaal anders aan dan het vorige “negatief”,
vind je ook niet ?
Hier krijg ik het gevoel dat de takken willen ontsnapppen…
Als ik misschien de witte tinten hier vermeng met oranje, rood en geel,
dan krijg ik misschien een boom in vlammen ?
Maar dat zou met té ver brengen hé ?
Alhoewel ?? Misschien begin ik daar ooit wel eens aan 😎

Een oude boom, ooit afgezaagd om te verzagen tot planken,
maar door de een of andere reden is hij blijven liggen in het moerasbos…
Ooit was zijn kleurcode blauw, houthakkers weten wel waarom.
Mijmerend over deze oude vermolmde, vergeten boom
moest ik onwillekeurig denken aan zovele mensen in rust & ziekenhuizen,
die helemaal alleen gestorven zijn, zonder hun familie, naasten rondom hen,
omdat onze wetenschap toen nog geen verweer had tegen covid19,
toen de vrees voor verdere besmetting torenhoog was…

Eenzaam zijn

ze stierven alleen
eenzaam zijn op je einde
wat een droevig lot

Om dit logje voor vandaag toch te eindigen met een vrolijker noot:
Een heel zeldzaam paddenstoeltje met een extreem hoog ijzer gehalte !
Het is een FungusBloknageltje

Et voila, we zijn aan het eind van een derde “Winterse details” pseudo
macro logje gekomen. ‘k hoop dat je genoten hebt van mijn winterse ‘kijk’ op
de objecten die ik de moeite waard vond om te fotograferen.
Alvast een dikke merci voor je bezoekje én bedankt voor je reactie !

Salukes, en graag tot weerzien in mijn volgend(e) logje(s)…

We zien dan wel weer over welk onderwerp we het dan gaan hebben
Heel waarschijnlijk weer over iets helemaal anders,
maar zo blijven we scherp én nieuwsgierig hé ? 😉

Groetjes, Dirk