Van Reims naar Verdun…

In mijn logjes heb ik het meestal over natuur, macro, architectuur

of diverse spiegeling spielerijtjes, enz enz.  Allemaal heel braaf en netjes.

In dit logje wijk ik heel eventjes af van mijn klassieke thema’s

om mijn persoonlijke kijk op de waanzin, die oorlog is,  wat te onderstrepen.

 

Verleden jaar genoten wij (mijn madam, ikke én onze vriend-geburen samen) van een

relax midweek vakantie in Reims (Frankrijk).

(Als gepensioneerde kan je altijd wanneer je maar wil op vakantie gaan hé 😉 ) Zalig !

Reims is een leuke stad, de Champagne is er lekker en de keuken is meestal dik in orde 😎

Maar fotografie zelf over Reims… dat komt later nog wel een keer.

We besloten om Verdun eens te bezoeken, (is maar 80km verder).

Mijn buurman en ikke zijn dol op geschiedenis, en zeker van WO1 en WO2.

Op de weg van Reims naar Verdun passeerden we enkele indrukwekkende WO1 oorlog monumenten…

Met in het achterhoofd de waanzin en niets ontziende bestialiteit van oorlog,

maakte ik deze zwart/wit fotobewerkingen van mijn foto’s, die daar zijn geshoot.

De originele kleur foto’s zal ik nooit tonen…, omdat die niet uitdrukken wat ik hier wil vertellen.

 

Het schandalig bedrog van nationalisme en oorlog heroïek…

 

 

 

Achter het monument was een slagveld van “toen” nagemaakt…

Die prikkeldraad verankerd in smeedijzer houders is voor mij een symbool van WO1…

Stel je voor dat je hier moet door rennnen of kruipen terwijl je beschoten wordt,

terwijl granaten links en rechts, achter en voor je ontploffen…

Waanzin hé ?

Ik kreeg er echt kou van, alhoewel het bijna 25 graden was 🙄

 

 

 

Dit standbeeld is hetzelfde als in de eerste foto…

De boodschap van een beeldengroep moet je meestal niet frontaal zoeken,

Als je hier rond gaat, zie je andere kijkhoeken, van dezelfde houdingen,

die nu net mijn afkeer van oorlog en tomeloos geweld vertellen… 😐

Het werpen van een granaat, de storm troeper met zijn mitrailleur

en de akelig vlijmscherpe bajonet…

Aan deze kijkhoek bewaar ik echt een heel kil gevoel… 🙄

De slachtoffers van deze symbolische aanval zijn vaders, zonen,  broers, nonkels,

kinderen, neven, buurmannen, verloofden, geliefden, klasgenoten, kennissen,

vrienden, club genoten, maten en makkers… , enz, enz….

Gruwelijk hé ?

 

 

 

Alle volgende foto’s zijn genomen vanuit de rijdende auto van onze buurman.

De camera is de Sony RX10 mark 3

Ik zat op de achterbank, rechts…

Met het zijvenster open natuurlijk 🙂

 

Een overdosis oorlog herdenking monumenten had ik echt niet nodig…

We reden door het landschap tussen Reims naar Verdun.

Dit landschap was ooit het toneel van gruwelijk oorlog geweld,

ontelbare soldaten verloren hier hun leven, generaties werden hier opgeofferd 😥

Na al dat oorlog geweld had ik wel behoefte aan schoonheid,

en die schoonheid vond ik in het landschap van Verdun !

 

 

 

De zacht glooiende Verdun velden…

waar groen, goudgeel en blauw contrasteert.

 

 

 

Soms is het landschap niet echt scherp, maar dat kon me niet echt schelen…

Mijn buurman reed 80 of 90km/u, de Sony RX10 mark 3 is niet echt een snelheidsmonster,

maar de (bridge) camera heeft wel een indrukwekkende zoom en dat maakt veel goed 😉

 

 

 

Het is zalig fotograferen op deze manier…

Je moet echt snel zijn  om een mooie compositie te bepalen 😉

want de auto rijd altijd maar verder !

 

 

 

1 of 2 seconden na de vorige foto,

de bovenste strook groen werd breder en breder…

Heb ik op het beste moment de sluiter ingedrukt ?

Wie zal het zeggen hé ? 😉

 

 

 

Waar ooit de kanonnen stonden, de obussen en de withete shrapnel soldaten verminkten

daar staan nu vreedzame ecologische reuzen, die groene stroom leveren aan de mens.

De gele bloemekes zorgen hier voor een vrolijke noot :cool

 

 

 

Een sfeerbeeld cockpit foto van achter in de auto…

La douce France… anno 2019

 

 

 

Bijna in Verdun aangekomen…

Zoveel kleurtinten tussen geel en groen, oker, cyaan , wit en blauw !

Het “toerisme” rijden tussen de ontelbare,

inmiddels onzichtbaar geworden, door puur natuur vervangen

slagvelden van Verdun doet me echt wel iets…

Het (veel te late) gevoel van ‘We zijn jullie niet vergeten” drijft hier weer naar boven…

Én de ultiemste mensen wens : “Nie wieder krieg” wordt hier weer heel levend 😐

Hét ultieme moment om weer eens naar deze geniale wereldsong te luisteren…   Imagine

 

 

 

Et voila, we zijn weer aan het eind van dit logje gekomen.

‘k hoop dat je doorheen de foto’s in dit logje

mijn gevoel kan begrijpen over mijn ‘kijk’ op oorlog en desondanks de mooie landschap fotografie

 

Opmerkingen of commentaren zijn zoals steeds welkom  .

Alvast bedankt voor je reactie   !

 

Salukes, en graag tot ziens in mijn volgend logje…

We zien nog wel over welk onderwerp we het dan gaan hebben

 

Groetjes, Dirk