Keukenhof bloemen (Deel 2)

Ook nu en hier blijven we nog even in de natuur,

maar toch reizen we nog vlug eens van Asse naar het Keukenhof in Nederland. 😉

In deze blog maak ik graag sprongen in tijd en plaats, zonder enige logica,

Het tegenovergestelde van “ordnung muss sein !” koester ik, maar dat wist je al hé

Enfin soit, we gaan terug naar de kern van dit logje… : Bloemen 😉

 

Wie Keukenhof zegt, heeft het natuurlijk over bloemen…

‘k heb al veel bloementuinen bezocht en gezien

maar Keukenhof zit mét stip op de eerste plaats qua bloemenpracht én kleur

 

Het is schitterend hoe het zonlicht door deze fréle bloemenblaadjes straalt hé !  😎

 

 

Hoe de kwekers het doen, om kleuren, vormen van een bloem te veranderen,

daar heb ik geen flauw idee van !

Deze geel/oranje/rood gekleurde tulpen soort leek wel op een vlammenhaard !

Petje af hoor bloemkwekers ! 😎

 

Brandende bloemen,

met blaadjes als vuur tongen

warm kreeg ik er van

 

 

Soms lijkt het wel, of bloemen met elkaar staan te praten !

Net als wij, mensen, die op de bus of trein wachten, samen een leuk praatje slaan (vind je niet ?)

Als kind fantaseerde ik graag over de “Klankentapper”, (Suske en Wiske, strip reeks Willy Vandersteen)

Een (puur SF) toestel (ontworpen door professor Barabas), dat de taal van bloemen/planten,

vertaalde naar onze mensentaal én omgekeerd ! 🙂

Stel je eens voor ! Met bloemen of groenten/planten/bomen  kunnen praten…

een zalig idee hé 🙂

 

 

Nog een andere variatie op de vuurbloemen van 2 foto’s terug.

Bloemkwekers die zo’n bloemen/kleuren pracht kunnen creëren…

Die krijgen van mij een dikke bravo 😉

 

 

 

Naast de orchidee komt de narcis op de 2de plaats

in mijn persoonlijke BTT (bloemen top tien 😉 )

Dat wetende zal je dan wel begrijpen dat ik hier echt in mijn nopjes was

 

Wiegend in het gras

dansen narcis bloemetjes

met maagdelijk wit

 

 

Die broze schoonheid van een bloem…

is ze niet oneindig mooi ? 😎

Niet te verwonderen, dat een ruikertje bloemen,

onze mensen harten sneller doet slaan hé 😉

 

 

 

Deze wit/roos/rood gekleurde bloemen deden me denken aan … Carpaccio !

Nu word hij helemaal zot (zo hoor ik je nu denken)…

Maar vrees niet, ik leg je uit waarom ik hier dacht aan Carpaccio 😉

Een leuk dag verhaaltje in onze ‘Scheur Kalender met een hoek af’

is ergens blijven hangen in mijn achterhoofd 😎

Het verhaaltje ging over het ontstaan van het vleesgerecht Carpaccio.

Carpaccio is oorspronkelijk een gerecht van dungesneden rauwe runderlende

met een dressing van zelfgemaakte mayonaise, worcestersaus,

citroensap, melk, zout en witte peper.

Het gerecht werd bedacht in 1950 door Giuseppe Cipriani,

de eigenaar van Harry’s Bar in Venetië.

Cipriani had vele beroemde stamgasten zoals Charlie Chaplin en Ernest Hemingway.

Een Venetiaanse gravin, Amalia Nani Mocenigo, was ook een veel geziene gast.

Zij leed aan bloedarmoede en moest van haar dokter rauw, rood vlees eten.

Cipriani bedacht daarop de carpaccio–schotel.

Hij noemde dit gerecht naar de schilder Vittore Carpaccio,

van wie op dat moment een overzichtstentoonstelling werd gehouden in Venetië.

Cipriani werd geïnspireerd door het diepe rode en herkenbare wit/geel

dat Vittore Carpaccio in zijn schilderijen gebruikte.

Tot op de dag van vandaag staat de carpaccio-schotel op het menu van Harry’s Bar

(nu gerund door zoon Arrigo Cipriani).

Een leuk weetje hé ? 😉

 

 

 

Gewapend met een 100mm macro lens,

vind ik het zalig om eens diep in een bloem te duiken 🙂

 

 

Eens ik begin met de macro lens,

dan is er geen houden meer aan 😉

Dan zie ik overal leuke dingen om uit te proberen !

 

 

Macro fotografie is schoonheid zoeken in een wereld,

die je met het blote oog niet kan zien

(of je moet héél straffe ogen hebben natuurlijk ! 😉 )

 

 

 

Macro fotografie is steeds opboksen tegen grenzen…

Je kan de hele bloem scherp maken door gebruik te maken van focus-stacking,

maar daar had ik echt geen zin in…

Het “echte” manuele macro werk spreekt me nog altijd meer aan

dan de nieuwe digitale technieken (waar je echt wel veel meer mee kan doen hoor !).

Omdat je bij ‘ouderwetse’ macro technieken echt binnen krappe grenzen werkt,

blijft het een uitdaging om je beeld te vormen, wat moet scherp zijn,

wat mag niet wazig zijn, zijn de kleuren goed, wat met het bokeh ? enz, enz…

Ik hou van maximale lens opening (f2,8), dan heb ik natuurlijk een minimale scherptediepte…

In dat heel krap begrensde wereldje moet je echt wel heel creatief denken en werken,

en net dat, maakt het zo verdomd leuk om te doen 😉

 

 

Et voila, we zijn weer aan het eind van dit logje gekomen.

‘k hoop dat je genoten hebt van mijn macro & bloemekes fotografie,

én natuurlijk de nederige haiku poëzie woordjes van eigen kweek.

 

Opmerkingen of commentaren zijn steeds welkom  .

Alvast bedankt voor je reactie, die waardeer ik ten zeerste  

 

Salukes, en graag tot ziens in ’t volgende blogje…

We zien nog wel over welk onderwerp we het dan gaan hebben hé 

 

Groetjes, Dirk