Zomerse macro’s

Het is me wat met het ons weertje hé ?

We hebben 2 weken relatief zacht, bijna lenteweer gekregen,

maar het pokke weer dat daarna in de plaats kwam… brrrr

Dat mogen ze houden van mij ! 😯

Regen en slagregen, wind en rukwind…

Dan heb ik liever dat het -10º vriest of dat het sneeuwt.

dan kan je tenminste buitenkomen .

Enfin soit, aan het weer kunnen we nog niets veranderen (Gelukkig maar !)

 

Maar waar we gelukkig wél iets aan kunnen veranderen,

is het onderwerp van mijn blogje 😀

Ik neem je mee naar de zalige zomer van 2018 in Duitsland,

meer bepaald in Willebadessen.

We zijn daar op vakantie geweest omdat ik vroeger in die buurt (meer dan 40 jaar geleden)

mijn militaire dienst had vervuld en ik die streek toch nog eens wou terugzien.

(of zou het pure nostalgie naar mijn soldatentijd zijn ?  )

De camera hier gebruikt is de Sony A7 R2 met de Canon 100mm f2.8 macro lens

die via de Metabones adapter op de Sony is geklikt.

Een paar km van ons hotel waren talloze visvijvers.

Geen visvijvertjes zoals bij ons, maar echt heel grote vijvers van soms een kilometer lang

en soms tot tweehonderd meter breed !

Door de weelderige vegetatie was er schaduw genoeg op het middaguur.

Stap je mee, de Duitse zomer in ? 😎

 

We beginnen met een spookachtig blaadje 😉

(ik moet ergens beginnen hé ?)

 

 

 

 

Een metalen viskop om aan te duiden dat dit een visvijver is…

Deze viskop kon scharnierend dichtklappen

en de ijzeren tanden waren vlijmscherp… 😯

Stel je voor wat voor onheil spelende kinderen hier hier elkaar kunnen aandoen…

In ons Belgen landje zou dit moord ding verboden zijn denk ik…

 

 

 

 

Aan bloemen en geurige waterplantjes was daar zeker geen gebrek.

Het wriemelde en gonsde daar dat het een lieve lust was 😀

Rechts boven zag ik een vlieg, gesierd met de Duitse driekleur op haar lijf

maar het kon evengoed onze Belgische driekleur zijn geweest 😉

 

 

 

 

 

Het bokeh van de Canon 100mm macro op de 41megapixel sensor van Sony

vind ik echt wel supermooi !

 

Twee oude knarren

uit de herfst van vorig jaar

stelen weer de show

 

 

 

 

Soms zie je geisoleerde plantjes staan,

achter de plantjes groeit één of een een paar meter niets meer

dat zijn ideale momentjes om de achtergrond te laten verglijden in een waas,

zonder iets in photoshop te doen natuurlijk 🙂

Het geheel doet me denken aan een sierlijk Japans aquarel.

 

 

 

 

 

In het middag licht

strelen schaduwen heel zacht

je frêle bladgroen

 

 

 

 

 

 

Wat me aan die vijvers echt wel opviel,

was de immense rust, de zalige stilte…

Je hoorde alleen het gezoem van de insecten,

het klapwieken van een watervogel en het geplons van vissen en kikkers.

Hier kan ik een hele dag blijven zitten én genieten 😀

De Gewone Oeverlibel (Orthetrum cancellatum) rust uit op een takje,

een halve meter rechts van mij.

Ineens zijn de beestjes weer weg om een halve minuut later

weer op het zelfde takje te verschijnen…

Een macro fotograaf moet echt wel heel veel geduld hebben 😎

 

 

 

 

 

Als je eindeloos traag beweegt, (én je schaduw niet over ze heengaat)

dan hebben de insecten ook geen hinder van je en blijven ze gewoon zitten !

Hier ben ik een dikke meter naar links opgeschoven,

dat maneuver heeft zeker 5 minuten geduurd 🙂

maar er was geen enkel beestje opgeschrikt 😎

Dezelfde Gewone Oeverlibel (Orthetrum cancellatum),

maar vanop een andere hoek bekeken.

Het indrukwekkend insect was zo’n 5 a 6 cm lang schat ik.

 

 

 

 

 

Weer een ander exemplaar van de Gewone Oeverlibel (Orthetrum cancellatum)…

Het zat op een takje, een tiental cm boven het vijver water,

zoekend naar prooi…

Het zijn schitterende insecten, perfecte jagers en echte acrobaten in de lucht !

Wist je dat ze tijdens hun vlucht ineens kunnen stoppen en ter plaatse blijven “hangen”

om ineens in een totaal andere hoek weer weg te schieten !

Wie doet ze het na ? 😉

 

 

 

 

 

Dovenetel sap

uit de a’dren van die plant

blust brandnetel vuur

 

 

 

 

Waar vijvers zijn,

daar zijn ook waterjuffers.

Het lijkt wel of die kleine juweeltjes niets anders te doen hebben,

dan voor hun nageslacht te zorgen 😀

Hun DNA wordt dan ook constant kwistig en gul rondgestrooid 😎

 

 

 

 

 

Om te eindigen voor vandaag…

een sfeerbeeldje, een doorkijkje boven één van de vijvers.

Hier kom ik zeker nog terug, ook met de 100/400mm telelens,

én de 1.4 focus extender erbij geklikt,

om de echt schuwe insecten,

van op een paar meter echt in close up te kunnen fotograferen.

Maar dat is voor later 🙂

 

 

 

 

Et voila, we zijn weer aan het eind van dit logje gekomen.

‘k hoop dat je genoten hebt van mijn macro, natuur fotografie,

én de nederige haiku poëzie woordjes uit eigen kweek.

 

Opmerkingen of commentaren zijn steeds welkom  .

Alvast bedankt voor je reactie, die waardeer ik ten zeerste  

 

Salukes, en graag tot ziens in ’t volgende blogje…

We zien nog wel over welk onderwerp we het dan gaan hebben hé 

 

Groetjes, Dirk