Normandië – Étretat (Deel 2)

In dit blogje word redelijk wat afgesprongen hé ?  😀

Ook vandaag blijven we bij de zee, we gaan echt niet te moeilijk doen…  😉

Maar… (er is hier steeds een maar hé ) …

Van de ijskoude polaire zee in IJsland maken we wel een reuzensprong naar een andere zee,

ergens in Frankrijk, meer bepaald naar de oceaan en het strand van het ruige Normandië.

De krijtrotsen van de Alabasten kust blijven ons bekoren…

Een naar beneden gedonderd brok krijtrots van pakweg 1 meter hoog

en dik 2 meter lang, is de ideale voorgrond voor mijn eerste foto

 

 

 

 

Langzaam maar zeker worden deze krijtrotsen verzwolgen,

vermorzeld door de immer beukende oceaan

en de immer afslijtende zeewinden…

Maar kom, zo snel gaat het slijtage proces niet hé 🙂

 

Tijd

Witte krijtrotsen

trotseren de oceaan

maar de tijd heeft tijd…

 

 

 

 

Op vele plaatsen kan je echt heel goed de slopende krachten van het zeewater zien…

De natuur als beeldhouwer , met bruut geweld, grof gemaal en niets ontziend…

scheppend, slijpend, beukend, vermorzelend… wrocht de natuur zijn/haar landschap !

We vonden deze never ending story immens prachtig 😀

 

 

 

 

Aan zee geniet ik heel graag van ‘zee geluiden’…

Zeevogels, meeuwen en dergelijke passen echt wel in het zee-plaatje.

In Normandië kan de roep van een zeevogel toch wel heel speciaal zijn !

Vooral als die vogelkreet echoënd weerkaatst tussen het kalme zeewater en de loodrechte krijtrotsen…

Dat zijn pure geniet-momentjes 😆

 

 

Hoog

Hoog boven de rots

weerkaatst een zeevogelkreet

over het water

 

 

 

 

 

Heb jij ooit al een kleine adder (zo’n 50cm lang) op een kiezelstrand ontmoet ??

We stapten over de zeezijde van het kiezelgedeelte dat door de golven werd overspoeld,

toen we daar deze kleine rakker ontdekten… !

Toen ik me bukte om met mijn groothoek lens (ik had echt geen tijd om een andere lens op te schroeven),

dit slang-ontmoet-momentje te vereeuwigen, siste het beestje vervaarlijk

Hola tante Paula…. we moeten hier wel effe oppassen….

Nu ja, weet wel dat ik hier ongeveer 10cm boven het beestjes kwam…

(een groothoek gaat echt heel breed hé)

 

 

 

Zijn (of haar ?) gevorkte tongetje gleed in en uit haar mond…

Nu ja, slangen ruiken via hun tong, zoveel wist ik ook wel.

Soms kronkelde haar kop luid sissend naar boven… klaar om toe te slaan !

We hadden wel respect voor deze kleine slang…

Zo’n klein diertje, dat zich zonder vrees tegen 2 grote mensen verweerde !

Bravo zeg ik dan, respect hoor !

 

 

 

 

 

Het diertje voelde ergens wel aan dat er van onze mensen kant geen dreiging was…

alleen ongevaarlijke nieuwsgierigheid van onze kant …

Een paar minuten later s-kronkelde het diertje weer weg… richting zee !

We hebben het beestje niet meer weergezien …

Wat ik me nu afvraag… kunnen zo’n kleine slangen in het zoute en toch wel redelijk koud zeewater overleven ?

Of was het gewoon toeval dat ze op dit kiezelstrand verzeild was geraakt ?

’t zijn van die kleine, onverwachte ontmoetingen die ons leven aangenaam kruiden hé 😀

 

 

 

 

 

In het vorig Normandië logje had ik je ergens beloofd voor een doorkijkje naar Étretat…

Het water stond op dit moment heel laag (eb) en de doorgang in de rots was nu toegankelijk…

In deze doorgang zal ik nooit helemaal doorkruipen, omdat er regelmatig puin naar beneden valt…

Maar vanaf buiten heb je een mooi doorkijkje, vind je niet ? 😀

(Bovenop die groene rots is geschiedenis geschreven… maar dat is voor later eens)  😆

 

 

 

 

Twee haiku spinsels voor de prijs van één 🙂

 

 

Mijmeren

 

Dreigende wolken

op zee laten me proeven

van oneindigheid

 

 

 

Vergeetput

Een frisse zeebries

blaast stoffige gedachten

naar vergeetputten

 

 

 

 

 

Als branding bruisend over de verlaten stranden rolt …

Als het prille avondlicht de krijtrotsen laat herleven in warme kleuren…

Als dreigende wolken boven zee en land magistraal en groots groeien…

Dan zit of lig ik heel graag op dit kiezelstrand , peinzend, mijmerend…

om zalig te genieten van het indrukwekkende landschap rondom mij 

 

 

 

 

Et voila, we zijn weer aan het eind van dit logje gekomen.

‘k hoop dat je genoten hebt van mijn Étretat  strand fotografie én de nederige haiku woordjes van eigen kweek.

 

Opmerkingen of commentaren zijn steeds welkom  .

Alvast bedankt voor je reactie, die waardeer ik ten zeerste  

 

Salukes, en graag tot ziens in ’t volgende blogje…

We zien nog wel over welk onderwerp we het dan gaan hebben hé 

 

Dirk