Sneeuw en bergen

Van het kleine macro wereldje gaan we terug naar het winterse Oostenrijk, meer bepaald in de omgeving van Lermoos. De laatste jaren krijg je in de Oostenrijkse vakantie hotels een trein/bus kaart waarmee je gratis in een heel ruime omgeving kan rijden. Zo proberen ze daar nog meer toeristen aan te trekken. Dat is handig meegenomen voor ons natuurlijk.  We kunnen zo heel gemakkelijk leuke winter wandelingen maken, op plaatsen die redelijk ver van het hotel verwijderd zijn.

Vroeger zijn we eens met een nachtbus vanuit Brussel tot in Lermoos gereden. Iets dat ik nooit meer doe hoor…  Die ‘slaap’ zetels zijn zo slecht en oncomfortabel dat ik er stekende rugpijn van kreeg… Vanaf die keer rijden we altijd naar Oostenrijk  met onze eigen wagen én huren een veilige parking in de ondergrondse hotel garage. Volgend jaar doen we dat met onze camper (Dan ben ik op pensioen !! Hoezee Hoezee )

Enfin soit… ik wijk weer af…  We besloten de trein te nemen, om het grootste bergmeer in deze streek te ontdekken, een dikke 30km verder. Met de trein ben je er zo (en het is gratis ).

Het fotografie thema voor vandaag is vooral ontdekken en genieten, schaduwen en compositie + oogpunten… én natuurlijk… De overdonderende uitgestrektheid en grootsheid van de Oostenrijkse bergen proberen te vangen…

En wijle weg… ga je mee ?

We beginnen onze uitstap in het klein stationnetje van Lermoos, waar de schaduwen mooi gebogen lopen over de sneeuwheuvels…

 

 

 

 

 

Vanuit een rijdend voertuig kan je lekker experimenteren met lange sluitertijden. De trein is ook een bewegend voertuig hé . Voor de lens had ik een variabele grijsfilter geschroefd zodat ik een sluitertijd van ongeveer 0.8seconden kon maken bij f5.6. Door heel zachtjes de camera te bewegen kon ik bewust bewegingsonscherpte in de foto leggen, dit op een willekeurige basis.  Op de weg naast het treinspoor reed een witte camper naast ons mee… Dit heb ik ervan gemaakt  

Dit soort van bewegingsonscherpte foto’s maak ik graag. ‘k heb ooit veel van dit soort foto’s gemaakt in Italië, tijdens een nachtelijke rit (maar die foto’s zijn voor later eens )

 

 

 

 

 

 

 

Dons

 

Een sneeuw vlokjes kleed

bedekt die hoge bergen

met een witte dons

 

 

 

Deken

 

Die hoge bergen

zijn bedekt met een deken

van donzige sneeuw

 

 

 

 

We moeten eerlijk toegeven… als mijn vrouwtje en ik op vakantie zijn, hebben we meestal geluk met het weer . In de bergen is een staalblauwe en kristalheldere hemel toch altijd mooi meegenomen hé.  Met een polarisatie filter op de lens accentueer ik het blauw… We genieten van de heerlijke stilte, de zuivere berglucht, de uitgestrektheid van het land, en het zalige licht !

 

 

 

 

 

Je ontkomt er niet aan… ook in de bergen moet er elektriciteit gedistribueerd worden natuurlijk. Je kan moeilijk in de keiharde rotsen sleuven gaan uithakken om de kabels te leggen .

Maar eigenlijk vond ik die stalen reuzen wel mooi in dit imposante landschap, ook het spel van hun schaduwen was heel interessant om op de gevoelige ccd vast te leggen

 

 

Elektriciteit

 

Die stalen reuzen

brengen elektriciteit

waar ze nodig is

 

 

 

 

 

Bij deze foto, zijn we reeds aan het bergmeer gekomen…  Boven op een houten brug zag ik een inspirerend tafereeltje, het waren gewoon vier eendjes, die samen zwemmen op het immens grote bergmeer.

Wat me echt trof op een gegeven moment, is dat deze vier eendjes plotseling, zonder teken, allemaal van elkaar wegzwommen, net alsof ze ruzie hadden gemaakt en boos uit elkaar gingen.

Ergens in mijn achterhoofd hoorde ik song tekst flarden uit een Pink Floyd lied… “Devided, we fall”

 

 

 

 

Enkele seconden later zwemmen de vier eendjes terug bij mekaar, als de grootste vrienden

Wat me tot de volgende regel in de Pink Floyd song tekst flard voerde…

“Together we’re strong”

 

 

 

Het enorme bergmeer (het duurt ongeveer 4uur om er helemaal rond te lopen), gezien door mijn lens …

Dit is het Oostenrijk waar ik echt verliefd op ben… De rust en de vrede die zo’n immens groot berglandschap uitstraalt is … wooow, dat moet je echt zelf zien om het gevoel te beleven én te koesteren

Je hoort hier enkel de wind, het zacht kabbelend geluid van het water, de roep van een verre vogel… zalig is dat   Een perfecte plaats om in alle rust en vree onze bokes soldaat te maken 

 

 

 

 

Zo’n landschap nodigt uit om leuke, uitdagende composities te zoeken hé ? Deze foto is mooi, romantisch misschien, braaf en heel netjes… maar ergens is het ook wat saai ogend, Wat denk je zelf ?

 

 

 

 

 

Door de jarenlange natuurfotografie ervaring heb ik geleerd dat in landschap fotografie liefst een “interessant object” op de voorgrond moet komen om je foto net dat tikkeltje extra te geven om het ‘saaie’ te overstijgen… Als je niet direct wat ziet, dan moet je zelf op zoek gaan naar interessante items die je foto die meerwaarde kunnen geven. En kijk… 150 meter verder lag een oude boomstronk op het kiezelstrand, dat is net wat ik zocht . Deze oude vermolmde boomstronk maakt mijn foto heel wat interessanter. Zeker als ik hem op een snijpunt van de ‘Gulden snede’ plaats

Dit soort dingen, daar kijk ik altijd naar uit… Het ‘interessante’ object op de voorgrond kan ook een steen zijn, een struikje, een niemendalletje… Wie kijkt en ‘ziet’… die vindt !

 

 

 

Moet een foto horizontaal correct zijn ? Moet een zee perfect horizontaal zijn ? Meestal wel ja, maar als je een vorm, situatie of zelfs gevoel in iets wil benadrukken, dan mag je zeker afwijken van deze horizontale ‘regel’. De camera stond hier gewoon op de grond, wat een ongewoon kikker perspectief beeldhoek geeft. In mijn ogen krijgt onderstaande foto veel meer dynamiek door de overdreven kanteling in dat kikker perspectief.

 

 

 

 

 

Niet overtuigd ?  Deze foto heeft ongeveer hetzelfde oogpunt als de vorige foto, maar is bewust horizontaal correct gehouden. Mijn persoonlijke voorkeur gaat uit naar de vorige foto, wat is jouw mening ?

 

 

 

 

 

Om dit logje te eindigen voor vandaag…

Vijfhonderd meter verder lag er nog zo’n mooie vermolmde boomstronk op het kiezelstrand…

Het geheel deed me denken aan een oude, vermoeide mammoet…een oerwezen…

Weer een dankbaar onderwerp in de voorgrond om dit berglandschap net dat tikkeltje extra te geven

 

Regeltjes

 

Een fotograaf mag

afwijken van regeltjes

dat is zijn vrijheid

 

 

 

 

Et voila, we zijn weer aan het eind van dit Oostenrijks winter logje gekomen.

‘k hoop dat je genoten hebt van mijn Oostenrijkse berg en sneeuw fotografie én uiteraard de Haiku woordjes van eigen kweek. Wordt zeker nog vervolgd…

 

Opmerkingen of commentaren zijn steeds welkom  . Alvast bedankt voor je commentaar 

 

Salukes, en graag tot ziens in ’t volgende blogje

Dirk